Монгол Улс газар зүйн байрлалын хувьд тээврийн салбарт сул талтай, 1.5665 сая км.кв газар нутагтай, Казахстаны дараа хоёрдугаарт ордог далайд гарцгүй улс юм. Хятад, Оросоор хүрээлэгдсэн учраас далайгаар шууд олон улсын худалдаа хийх боломжгүй. Монгол Улс эдийн засгийнхаа гол тулгуур болсон эрдэс баялгийн экспорт, ялангуяа нүүрс, зэс, алтны экспортод түшиглээд удаж байна. Манай улсын ашигт малтмалын экспортын 90 хувь нь Хятад руу гардаг гэсэн тоо бий. Монгол дан ганц Хятадад найдах хүсэлгүй. Тэд байгалийн баялгийн экспортод нэлээд “идэвхтэй” байгаа нь сүүлийн жилүүдэд Монгол Улс Хятад-Монголын нүүрсний гэрээг ойр ойрхон “урагдуулах” явдал болсон. Япон, Өмнөд Солонгос зэрэг бусад оронтой зайгаа тасралтгүй богиносгож байна. Монголын ашигт малтмалын нөөц, ялангуяа зэс, алт болон бусад баялаг Япон, Өмнөд Солонгосын аж үйлдвэрийн чухал түүхий эд болж, хоёр талын худалдааны хамтын ажиллагаа аажмаар гүнзгийрч байна.

Япон, Өмнөд Солонгос улсууд өөрсдийн хэрэгцээнд зориулж их хэмжээний ашигт малтмалын нөөцийг Монголоос оруулж иржээ. Бэлчээр болон "нүцгэн газар" болж, дараа нь элсэнд халдаж, үнэн хэрэгтээ энэ нь "тогтвортой харгис цикл" болж хувирдаг. Амьдрах аргагүй болсон газар тариаланчид, малчид, ялангуяа залуучууд нийслэл рүү хошуурчээ. Монголын 3.5 сая хүн амын тал нь Улаанбаатарт байгаа бөгөөд залуучуудын дөрөвний гурвыг нь бүрдүүлж байгаа нь энд ирээд л баячуудаас жаахан мөнгө авах боломжтой.

Монгол Улс олон улсын байр суурин дээрээ эргэлзэж, АНУ-ын төлөвлөж буй "гуравдагч хөрш"-ийн үзэл баримтлалыг баримталан, бүх талаараа найрсаг хөрш Хятадтай хамтран ажиллахаас илүү хувийн ашиг сонирхлоо золиослохыг илүүд үзэж байна. Монголын хувьд Хятад, Орос хоёр тохиролцоонд хүрэхгүй л бол гадаадаас нийлүүлэх, агаараар ч бай, далайгаар ч хамаагүй орж, гарах боломжгүй гэдгийг хардаг хэн бүхэн мэднэ, Хятад, Монголд үзүүлэх нөлөөг сулруулна.